G’day mate,

Halverwege januari hadden we beide een baantje. Patrick in een restaurant en ik als een aardbei plukker in de buurt van Stanthorpe, een klein stadje in het binnenland ongeveer 250 km van Brisbane. Patrick verbleef in een hostel en ik nam de campervan mee. Na ongeveer 3 uur rijden kwam ik aan op de parkeerplaats, parkeerde de wagen en ging opzoek naar een leidinggevende. Dat viel mee gelukkig. Ik kreeg een korte uitleg: 04:45 klaar staan bij de rest van de mensen. De volgende ochtend waren er nog meer nieuwe mensen, we kregen uitleg over het plukken en labelen van de kratten geplukte aardbeien. Eerste dag had ik het nog naar mijn zin, maar dat veranderde behoorlijk snel. De leidinggevende mensen zijn een stelletje slavendrijvers. Er was accommodatie beschikbaar voor 130 dollar per week, een bed en paar tokens om te douchen. Een kort rekensommetje vertelde me dat ik geld zou moeten bijleggen om hier te kunnen slapen en douchen, zo slecht verdient het dus. Gelukkig heb ik een campervan waarin ik voor niks kan slapen, dat deed ik dus ook. Ik vroeg of ik gebruik kon maken van de douches, bereid om te betalen voor de tokens. Uiteraard kon dat alleen als je gebruik maakte van de accommodatie, er was ook geen gratis douche in het stadje, dus moest ik bij een camping naar binnen sluipen om te kunnen douchen na een dag werk. Oke, ook hier kon ik wel mee leven. De volgende dag eerste paar uur geplukt en daarna met zijn alle onkruid wieden, het begon keihard te regenen en geen plek om even te schuilen. De slavendrijvers maar roepen dat we door moeten werken, ondertussen van top tot teen doorweekt. Dat was de druppel, nadat we met werk klaar waren, vond ik het mooi geweest en besloot weg te gaan en nooit meer terug te keren.

Dus ik was weer werkloos. Andere plukkers vertelde me dat in Stanthorpe een ‘harvest job office’ is waar ze snel ander werk voor je kunnen regelen. Dus daar ging ik heen. Ik wil de Aussie experience en een geweldige tijd hebben en dus niet een rotbaantje. Ik vroeg of er ergens een WWOOF boerderij was. Dit houdt in dat je werkt voor accommodatie en voedsel. En toevallig was de mevrouw bevriend met de enige boerderij in de buurt die dit doet. Het pluk seizoen stond op het punt om te beginnen en ik was welkom om te komen wanneer ik wilde. Op de zelfde dag had ik al een ander baantje op een pumpkin farm, een Italiaans familie boerderij. Ik reed nog eens een uur door naar Tenterfield en vanaf door nog eens 75 km naar the middle of nowhere. Eenmaal aangekomen had ik het al naar mijn zin en voelde me op mijn plek.

Ik verbleef in het backpackers huis met alles erin wat je nodigt hebt. Ik was de eerste backpacker en had huis dus voor mezelf. Het was de bedoeling dat ik 4 uur per dag zou werken voor een bed en voedsel en de overuren kreeg ik betaald. Het was wel 7 dagen per week werken, de meeste dagen was er extra werk.

De familie bestaat uit 4 broers (met vrouw en kinderen) en de moeder, 1 broer leeft in Tenterfield en dus niet op de boerderij. 1 broer (Peter) is een winemaker en heeft zijn eigen vineyard en licenced bar, voor proeverijen en feestjes. De oudste broer (Audrien) was een schapenherder zonder schapen, jaren geleden moest hij ermee stoppen omdat er niet genoeg geld meer voor hem inzit. Hij haat de boerderij en wilt heel graag weg. De laatste broer is de pumpkin farmer. Hij en zijn vrouw zijn de host voor de backpackers, Stef en Bianca. De moeder van de boerderij is enorm lief en zorgzaam voor de backpackers en de kinderen maar een strenge moeder voor de broers. Het is een grote boerderij met heuvels en bush op de achtergrond, het ligt aan de Dumaresq River de grens tussen Queensland en NSW. Een prachtige rivier om in te zwemmen, wel met slangen maar geen krokodillen.

Het seizoen begon pas echt in de 2^e week, in de eerste week voornamelijk reparaties en onderhoud gedaan aan van alles en nog wat. Bijna alleen de ochtenden gewerkt en vrij in de middag. Op een mooie hete middag besloot ik quadbike te gaan rijden in de heuvels op de boerderij. Na een hoop gedoe startte de quad eindelijk en kon ik weg, de motor was niet helemaal goed. Na een mooi stuk te hebben gereden werd ik iets te optimistisch en besloot een wat steilere heuvel op te gaan, de quad met kuren kon het niet aan en viel uit. Inmiddels best ver van de boerderij. Heuvel afwaarts rollend probeerde ik haar weer aan de praat te krijgen, helaas niet gelukt. Na een uur zwoegen in de brandende zon lukte het niet meer om te duwen of te starten, dan maar terug lopen. Uiteraard had ik juist nu niet genoeg water meegenomen. Na een uur gelopen te hebben eindelijk weer terug bij de huizen.

Aan het eind van de eerste week kwam de zoon, Luke, van Stef en Bianca op bezoek, samen hebben we een mooie houten tafel gebouwd voor in de hut. Bovenop de heuvels staat een prachtige houten huis helemaal zelf gebouwd door Stef en Bianca. Aan het eind van de dag was de tafel klaar en kon het naar boven, toevallig kwamen 2 nieuwe backpackers, een Duits stel, aan om te helpen.

Er waren genoeg mensen om te plukken, dus met een tractor en een mega trailer met 16 pallets erop gingen we de pumpkin velden in. Eentje bestuurde te tractor, 2 achterop de trailer om de pumpkins van de lopende band te pakken en in de grote dozen te stoppen en 4 op de grond om te plukken. Het plukken is het zwaarste werk, in de brandende zon de grote en zware pumpkins knippen en op de lopende band te krijgen en dat terwijl je door modder en struiken worstelt. Toch is dit leuker dan het rijden of inpakken. In de tijd dat ik hier werkte kwam het best vaak voor dat we met de loodzware tractor en trailer in de modder vast kwamen te zitten, dan moest een nog grotere tractor ons uit de modder zien te krijgen.

Als we eenmaal genoeg geplukt hadden waren we druk bezig om ze te wassen en te verpakken. De vrachtwagen om de bestellingen op te halen kwam 2 keer per week, de meeste pallets gaan naar Woolworths, een groot Australisch supermark keten, de rest gaat naar de markt. Het was soms stressen en zwoegen om alles op tijd klaar te hebben. Het wassen in de ‘shed’ was altijd gezellig, met de muziek meezingen enzo. Ik heb hier ook de forklift leren rijden, altijd handig. Het werk ging over het algemeen elke dag zo.

Na het werk en tijdens de lunch pauze gingen we vaak naar de rivier om op te frissen, paar koude biertjes mee, wat een leven, heerlijk. Na een paar weken visten we ook vaak om vervolgens zelf te bereiden en te eten, verser krijg je het niet. Peter, de winemaker, nodigde ons ook vaak uit om na werk wijn te drinken/proeven in de bar, heerlijke wijn trouwens. Hij vertelde graag over zijn werk, zo heb ik veel geleerd over het wijn maken. Elke vrijdagavond was het pizza avond bij Stef en Bianca thuis, ieder maakte zijn eigen pizza en deelde dat met iedereen, leuke gewoonte. Ik ben paar keer samen met Stef op wilde varkens gaan jagen, samen met 2 grote ‘pigdogs’ gingen we ’s ochtends heel vroeg (voor zonsopgang) op pad. Uren lopen door de ‘bush’ en hopen dat de honden de varkens ruiken, en als ze dat deden begon de actie, achter de honden door de bush rennen totdat we ze gevonden hadden. De varkens kunnen best groot en sterk zijn, soms zelfs te sterk voor de honden.

Op een regenachtige ochtend kwam de 4^e backpacker aan, het was veels te modderig om te gaan plukken dus kregen we de dag vrij. Met zijn vieren zaten we binnen, 7 uur ’s ochtends, klaar om wat te gaan doen. We besloten om een dagje naar Nimbin te gaan, Nimbin is een hippiedorp vlakbij de kust, ter hoogte van Byron Bay. Na 3 uur rijden waren we eindelijk in Nimbin, eerste indruk was meteen goed, kleurrijke huizen en straten met overal ‘peace’ tekens, de mensen zijn er zeer ontspannen en vriendelijk en soms wat raar. De rest van de middag zijn we langs de winkeltjes gegaan en hebben we koffie gedronken in een tropische koffieshop. Ook wat aparte mensen ontmoet, met diepgaande gesprekken over bijvoorbeeld: ‘wat is tijd? En waarom leven wij?’, interessant. Na een leuk dagje besloten we om weer terug te gaan.

Toen we bijna bij het eind van het dorpje waren knapte de aandrijfriem in de motor, helaas niet met ducttape te repareren. Daar stonden we dan, in het donker, gestrand in een hippiedorp. Toeval? Voorbestemd? Een Engels stel stopten om te helpen, we vonden nog een reserve aandrijfriem bij het reserve wiel. Als enige met een technische achtergrond was de klus voor mij. Na een tijdje rotzooien zat de riem erop en de motor werd gestart, ook deze knapte helaas, later bleek dat de roller van de airco muurvast zat en daarom knapte, niet door mij gelukkig. De Engelsen reden verder aangezien er niets meer gedaan kon worden. Mijn gezelschap bestond uit 3 Duitsers, 2 meiden en een gast, Norman. Om kosten te besparen besloten we dat het beste zal zijn om de meiden naar een hostel te brengen en zelf in de auto te slapen. De hostels die er waren, lagen wat verder de bush in, ergens op een heuvel. Altijd leuk om in het donker door de bush te lopen terwijl je rare geluiden vanuit de bosjes hoort komen, waarschijnlijk slangen, dat terwijl er regen met bakken uit te de lucht valt. Achteraf gezien: Prachtig, love Australia.

De volgende ochtend vroeg met zijn alle naar de garage, wat ik al eerder vertelde, de a/c blokkeerde en heeft wat schade aangebracht. Er moesten nieuwe onderdelen komen, aangezien Nimbin klein is moest het van een grotere stad komen, vanuit Lismore. De ochtend levering hadden we gemist dus kwamen de onderdelen na de lunch. Na de lunch kwam de monteur erachter dat hij nog meer onderdelen nodig had, die zouden de volgende ochtend bij de eerste levering moet komen. Nog een hele dag in Nimbin, een dorpje dat je na 1 dag wel gezien hebt, uit verveling gingen we maar naar een kaarsen fabriek, alleen omdat het gratis is. In de avond sliepen we alle in een super chill hostel met prachtig uitzicht, en rustgevende muziek. Begin van de volgende middag was de auto klaar en konden we terug naar de boerderij, de rest van de middag nog gewerkt. Tot zover het mooie Nimbin avontuur.

Elk jaar is er een ‘show’ in Tenterfield (de dichtstbijzijnde stad), een show waar typische Australische dingen worden gedaan zoals: wedstrijdje koeien melken, spelletjes met wilde paarden, rodeo rijden en een durby( voor de gein met afgedankte auto’s tegen elkaar rijden, todat de auto niet meer werkt). Uiteraard als backpacker zijnde moet je hier naartoe, dus op een zaterdagmiddag met zijn vieren naar de show! De locals nemen de show behoorlijk serieus dus iedereen in cowboy kleren, hillarisch. Natuurlijk raken er mensen gewond als je met stieren speelt, iemand die bloedend op de grond ligt terwijl de stier op hem afremt, gekkigheid. De zoon van de schapenherder, deed ook mee en brak zijn arm. Na de durby was er een feestje met een vreselijk slechte band, maar wel gezellig.

Op een mooie zondag middag nam Bianca ons mee naar een waterval, ergens diep in de bush op het land van een van de buren. Een waterval waar waarschijnlijk heel weinig mensen ooit geweest zijn, best speciaal. Na een korte autorit en een prachtige hike van anderhalf uur, begon het te regenen en kwamen we aan bij de waterval. Nat werden we toch wel dus gewoon met een biertje het water in, niet veel later klaarde het op en brak de zon door. Het is een prachtige waterval met heerlijk warm water en een natuurlijke glijbaan, werkelijk paradijs. Op de terugweg, tijdens het lopen stond ik bijna op een dodelijke slang, weet het niet zeker zal een Tigersnake of een King Brown zijn geweest. Eindelijk een wilde dodelijke slang gezien!

Ongetwijfeld vergeet ik een hoop mooie verhalen te vertellen, zoals het leren motorrijden en rijden in een afgedankte jeep zonder glas en remmen, dat komt wel een keertje met een goed biertje (niet wat ze hier brouwen) op het terras!!

Tot zover mijn werkervaring!