Inmiddels zijn we eindelijk in het zonnige Australië, de reis begint in Cairns. Zover zijn we nog niet, eerst terug naar het prachtige Nieuw-Zeeland.

De dag na de tocht door de bergen besloten we om een dagje niks te doen, lekker uitrusten. Wel hebben we enorm veel stinkende kleren gewassen, dat werd wel eens tijd. Nu we zelf de was moeten doen, waardeer je pas echt de schone kleren. Later die middag, nadat we boodschappen hadden gedaan, kwamen we iemand tegen die we in de bergen hadden ontmoet, Joep. Na een praatje te hebben gemaakt kwamen we tot de conclusie dat we alle drie dezelfde plannen hadden voor het zuidereiland. Wij hadden al een auto gehuurd die we zouden ophalen in Wellington, dat kwam mooi uit want de volgende bestemming van Joep was Picton. Het plan was om over paar dagen met de boot naar Picton te gaan, en vanaf daar samen te reizen. De rest van de dag was heerlijk rustig, boekje lezen bij het openhaard, poolen en kaarten.

De volgende dag vertrok de bus naar Wellington, een busrit van ongeveer 5 uur door de bergen. In Nieuw-Zeeland is het begrip snelweg niet hetzelfde als in Nederland. Een krappe tweebaans weg met een maximum snelheid van 100 km/h wordt gezien als snelweg. De avond was al begonnen toen we in Wellington aankwamen, het was al donker en hadden geen idee waar ons hostel zat. Gelukkig is iedereen in NZ enorm vriendelijk en behulpzaam. Onderweg naar het hostel stelde 2 random mensen zich voor en verwelkomde mij in Wellington, prachtig volk die Kiwi’s. Uiteindelijk vonden we het hostel en loosde al onze bagage in de kamer. Niet veel later stonden we weer buiten opzoek naar eten, voor de verandering. Helaas was de enige keus de Mac. Vervolgens stapten we een Irish pub binnen, verheugend op een pint Guinness, maar helaas. De eerste Irish pub waar ik binnen ben geweest die geen Guinness schonk, schandalig. Genoodzaakt toch maar wat anders gedronken.

We besloten om een keertje uit te slapen dus deden we dat ook. Tegen het middag uur kwamen we per toeval de Engelse en Schotse meiden uit Rotorua weer tegen. Het was die avond Halloween night, we werden dus uitgenodigd om mee te gaan stappen. Aangezien we arme backpackers zijn is een goedkoop masker perfect als eng kostuum. Begin van de middag zijn we de stad ingegaan om toerist te spelen, iets waar we beiden behoorlijk goed in zijn. We begonnen met het nationaal museum, het was gratis anders waren we uiteraard niet gegaan. Het is een museum met allemaal opgezette dieren en de gehele geschiedenis van het land. Een erg mooi museum en stiekem toch ook wel een beetje leerzaam. Na een tijdje te hebben rondgeslenterd en wat te hebben geleerd, vonden we dat we een biertje hadden verdiend. Zo gezegd zo gedaan. We genoten van ons biertje op het terras, aan de prachtige haven met enorm mooi en ver uitzicht over de lichtblauwe zee. Daarna hebben we lunch gehaald en zijn we verder langs de kust gaan lopen. Met uitzicht op de stad, haven, bergen en zee hebben we gegeten.

Na het avondeten kwamen de meeste mensen al in de Halloween sfeer, wij dus ook natuurlijk. We werden uitgenodigd om in te drinken in een van de hostelkamers. Uiteraard is alcohol drinken niet toegestaan in het hostel, maar ach, het is feest. Met onze goedkope maskers en Unox mutsen op liepen we naar de kamer, daar kwamen we nog een bekende tegen, de Duitser die we in Rotorua hadden ontmoet. De krappe hostelkamer was voor de rest gevuld met paar Engelse, een Schot, paar Duitsers en nog een Nederlandse. Het was enorm gezellig in de kamer, maar uiteraard kwam het hostel erachter en moesten we ergens anders verder drinken. In Wellington is de entree in alle clubs en bars gratis, ideaal. De rest van de avond strompelden we van club naar club. Op straat was het erg druk met feestende mensen, een lange straat vol met bars en clubs, een erg levende stad. De meeste clubs probeerden ons binnen te lokken met gratis shots, daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen. De avond was gevuld met een hoop leuke en ‘goede’ clubs, maar ook met echt foute clubs. Uiteindelijk was het een enorm gezellige avond met een hoop nieuwe vrienden.

De volgende ochtend werd ik wakker met een lichte kater, viel mee, ik heb erger meegemaakt. Het plan voor vandaag was om de auto op te halen en met de boot naar Picton op het Zuidereiland te gaan. Wij hadden een auto gehuurd bij Jucy, een goedkoop bedrijf, met natuurlijk het kantoor ver buiten het centrum. Een uurtje later kwamen we aan bij het garagepark. Omdat we arme backpackers zijn hadden we de goedkoopst mogelijke auto gehuurd, een auto is een groot woord voor wat wij kregen. Maar ach, het bracht ons van A naar B. We kregen een klein autootje met net genoeg ruimte voor drie mensen. We hadden nog nooit aan de linkerkant van de weg gereden, best lastig in het begin. Gelukkig zijn de pedalen en de versnellingen hetzelfde, alleen zit de richtingaanwijzer op de plek van de ruitenwissers. Dus af en toe als we een afslag moesten nemen gingen de ruitenwissers aan. Maar ook dit went best snel, net zoals de plaats op de weg. Na wat te hebben rondgereden werd het tijd om naar de haven te rijden en in de rij te gaan staan voor de boot.

Het was een bootreis van ongeveer 3,5 uur. Het begin was nog mooi omdat we tussen de bergen door naar het open water vaarden, dat gecombineerd met de zonsondergang. Een uurtje later was de zon onder en was het pikdonker, de verveling begon toe te slaan. Helaas lagen de pakjes kaarten, die ons eerder een dag hadden vermaakt, nog in de auto. Aan alles komt een eind dus ook aan deze bootreis. Eenmaal aangekomen in Picton moesten we het hostel nog vinden, gelukkig waren er ook hier behulpzame mensen. Na een zoektocht door het donker kwamen we aan bij het hostel ‘Sequoia Lodge’. Een van de beste hostels waar ik ooit ben geweest. Omdat we zo laat aankwamen kregen we een luxe familie kamer met eigen badkamer. Joep zat niet geheel toevallig ook in dit hostel, de rest van de avond hebben we de vakantie plannen doorgenomen.

Na een heerlijke nachtrust in een comfortabel bed, brak de volgende dag alweer aan. Aangezien Joep al een paar dagen in het mooie Picton zat, en de omgeving al had gezien, zijn we alsnog met zijn tweeën op pad gegaan. Die middag hebben wij twee wandelingen gedaan. De eerste wandeling begon vlakbij het hostel, en ging stijl omhoog. Na een flinke wandeling in Tongariro dachten we dat we wel een beetje conditie hadden opgebouwd, dit viel nog best tegen. Het was ongeveer 45 minuten naar de top van de berg/heuvel. Na wat gezweet en geploeter later keken we uit op de haven waar we die dag ervoor binnenkwamen. Op de top was het uitzicht waanzinnig. Het kleine Picton is omringd door bergen en prachtig helder blauw water. Het was een heldere en warme dag en het zicht was geweldig ver. Ver buiten de haven, naar de zee kijkend, was het een afwisseling van heel veel eilandjes met bebossing , helder blauw water en veel kleine zeilbootjes. Dit was onze eerste indruk van het Zuidereiland, waanzinnig mooi. Op Bilbo Baggins style rende we omlaag, ‘I am going on an adventure!!’.

De volgende wandeling begon aan de andere kant van het stadje, nadat we de Subway financieel hadden gesteund en de buikjes weer volzaten, begonnen we weer te lopen. Dit was een wandeling van ongeveer drie uur, langs de kust van Picton. Het uitzicht was weer fenomenaal. Het duurde zo een anderhalf uur tot het eind van het pad, dus ook weer anderhalf uur terug. Het was geen moeilijke wandeling, niet veel hoogte verschil en makkelijke paden. Het pad liep door de bossen met uizicht over de gehele kustlijn van het kleine stadje. Tijdens het lopen voelden het alsof we enorm afgelegen waren, geen lawaai, stilte en dat terwijl we heel dicht langs de stad liepen.

Helaas moesten we uit ons luxe kamer en naar een zes persoonskamer, achteraf helemaal niet erg. We deelde de kamer met Joep, een Amerikaanse en een Duitser. Op het menu stond: pasta! Voor de verandering. Uiteraard hadden we teveel gemaakt en was het zonde om het weg te gooien. Dus schoven onze kamergenoten aan en maakte het op. Aan dezelfde tafel zaten twee oudere Zwitserse mannen die door het land aan het fietsen waren. Iedereen raakte aan de praat en het was enorm gezellig. En de Duitser gaf iedereen gratis bier, nooit vervelend. De reden dat dit een van de betere hostel is, omdat elke avond om acht uur, gratis heerlijke chocolade pudding werd uitgedeeld. Lekkere pasta, met een biertje, gezellige mensen en pudding, kortom enorm leuke avond!

De volgende dag vertrokken we met zijn drieën richting Nelson. Een stadje op een paar uur rijden van Picton vandaan. Nelson ligt ook aan de kust alleen wat verder naar het noorden. We verbleven in een hostel dat voorheen dezelfde eigenaar had als die in Picton. Dat betekent dus: ook hier gratis heerlijke chocolade pudding! In dit hostel konden we gratis gebruik maken van de fietsen, dus als Nederlanders konden we dit niet laten gaan. Niet veel later, fietste we langs een prachtige kustlijn, naar het strand. In het water waren er een hoop kite surfers, later bleken dat mannen van in de 70 te zijn. Een groep gepensioneerde met een hoop ervaring, heel bijzonder om dat te zien. Veel meer is er niet te doen in Nelson, dus we gingen weer terug naar het hostel. Deze avond lekkere kip met pudding als afsluiter, genieten.

Het plan was om wat te gaan lopen in Abel Tasman National Park, we lieten Nelson achter ons en reden verder. Onderweg stopten we in een stadje genaamd ´Tamaka´ om wat informatie te vergaren over wat mooie wandelingen. Mijn oog viel op een brochure over deltavliegen, altijd al willen doen, dus gewoon maar gedaan. We kwamen aan bij het vliegveldje, daar werd ik opgewacht en voorzien van de juiste kleding. Niet veel later, werd ik vast gebeugeld bovenop de piloot, en werden we meegetrokken door een kleine groen vliegtuigje. Al heel snel kwamen we los van de grond en vlogen we hoger dan het groende vliegtuigje dat ons voorttrok. Op de juiste hoogte ontkoppelde de piloot ons van het vliegtuigje, en vlogen we geheel zonder voorstuwing over het prachtige landschap. Vanuit de lucht zag ik de zee, bergen, velden, meren en veel bos. Enorm mooi uitzicht. Nadat ik ook zelf mocht sturen en de tijd om was, landde we veilig op een grasveldje naast de hangar. Wat een kick, supergaaf om te doen.

Later die middag reden we verder naar Abel Tasman. Ons werd een route aangeraden, dat begon diep in de bossen. Nadat we een stuk omhoog hadden gereden door de bergen, moesten we nog zo een 45 minuten over een grind paadje rijden, voordat we bij het begin van de route waren. We liepen door een oud woud heen voordat we aankwamen bij de rotsen. Vanaf hier werd het pad wat moeilijker. Het was een leuke route dat leidde naar een groot gat, omringd door andere bergen.

Die avond verbleven we in een hostel in Takaka, een hostel dat echt aanvoelde als een thuis. Een klein maar gezellig hostel. Hier ontmoette we een Duitse meid, later op de avond gingen we met zijn vieren naar de lokale bar, voor bier en pool. Heel bruisend is Takaka niet, er waren maar 2 kroegen waarvan er eentje al gesloten was. Eenmaal terug bij het hostel ontdekte we dat er ook een pooltafel was..

De volgende ochtend reden we naar Tata Beach, het plan was om te gaan kayaken, dit was het beginpunt. Een aardige mevrouw gaf de veiligheidsinstructies en voorzag ons van al het materiaal. Het duurde even, maar uiteindelijk zaten we op het water en begonnen we te peddelen. Er was een sterke stroming verder de zee op, dus bleven we dicht langs de kust en vaarden we door een prachtige baai heen. Na een tijd flink te hebben gepeddeld, om de stroming de baas te blijven, parkeerden we de kayaks op een strand aan de andere kant van de baai. Tijd voor lunch. Het is een strand dat behoorlijk uitgezonderd ligt, er kwamen hier dus zelden mensen. Een prachtig privé strand omringd door helder licht blauw water. Na de lunch gingen we weer verder, gelukkig hadden we nu de wind in de rug, in een record tempo waren we terug bij het begin. Na de prachtige tocht reden we verder naar het noorden, een klein dorpje genaamd Collingwood. Er was hier helemaal niks te doen, gelukkig bleven we hier maar een nachtje om de volgende dag naar Farewell Split te rijden. We verbleven in een motel omdat er voor de rest niks was.

Dus de volgende dag reden we nog verder naar het noorden om hier te gaan lopen. Na een prachtige autorit kwamen we aan op een parkeerplaats bij Farewell Split. Farewell Split is een waanzinnig mooi natuurgebied aan de Golden Bay, met uitzichten over de zee, bergen en het stand. Hier hebben we een aantal verschillende routes door de bergen, weilanden en over het strand gelopen. Het uizicht is hier onbeschrijfelijk mooi, een echte aanrader. In de avond zijn we naar een strand gegaan aan de andere kant van Farewell Split. Een enorm groot strand met duinen, grote rotsen in het water en er kwam hier zelden iemand. Het plan was om mooie foto’s van de ondergaande zon te maken, helaas was het wat bewolkt en te koud om te blijven wachten. Dit is denk ik wel het mooiste strand dat ik ooit heb gezien, echt waanzinnig. Er waaiden hier een sterke wind, al onze voetsporen waren al verdwenen voordat je het doorhad. Helaas werd het al gauw te koud en besloten we terug te gaan. Later op de avond reden dezelfde weg helemaal weer terug naar Takaka, we verbleven in hetzelfde leuke hostel als op de heenweg. Het was weer een geslaagde dag.

De tijd begon op dit punt te dringen, het werd tijd om naar de westkust te gaan. We reden vanuit Takaka direct door naar Franz Josef. Een rit dat we alle behoorlijk hadden onderschat, door dit landschap is het onmogelijk om flink door te kunnen rijden. Onderweg stopten we langs de kust om te gaan kijken bij de ‘Pancakes Rocks’. Dit was een korte looproute, vol met toeristen, aan de westkust. Het uitzicht was weer eens prachtig, de ruige westkust met rotsen die op pannenkoeken hoorden te lijken. Leuk om te zien, maar na een half uurtje hadden we alles wel gezien. Laat op de avond reden we de parkeerplaats van het hostel in Franz Josef op. Hier verbleven we 2 nachten. Het was een leuk hostel met gratis soep in de avond, gratis ontbijt en een hot tube.

De volgende ochtend wilden we bij de gletsjer gaan kijken, hetgeen waar de toeristen voornamelijk voor komen. Er gingen voortdurend helikopters naar de top van de gletsjer, met toeristen die op de top wilden gaan lopen. Dit was voor ons te duur, aangezien we ook wilden gaan skydiven, dus deden we het maar niet. Wel was er een gratis looproute naar de gletsjer toe. De route eindigde relatief laag en tegenover de gletsjer, wel met mooi uitzicht over het ijs en de omliggende bergen. Daarna deden we nog een route, niet heel spectaculair wat dat betreft. We hadden genoeg gelopen en gingen terug naar het hostel. In het hostel kwamen we tot de conclusie dat we nog heel veel wilden zien, maar niet heel veel tijd meer over hadden. Nog ongeveer 11 dagen voordat we naar Australië vliegen. Na een tijdje van onderhandelen en discussiëren, kwamen we met een haalbaar plan voor de komende 11 dagen. Elke dag was vol gepland met leuke dingen, druk schema maar helemaal waard.

Dezelfde avond besloten we om nog naar de bossen te gaan. Lekker lopen door het donkere bos, maar niet voor niks, er waren hier overal glowworms. Hetzelfde dat we al in de grotten hadden gezien, maar nu in een donker bos. Het was leuk om al die kleine blauwe lichtjes in het pikdonkere bos te zien.

Franz Josef glacier bleek de mooiste plek in Nieuw-Zeeland om te gaan skydiven, en 1 van de beste plekken in de wereld. We besloten om hier te gaan skydiven. Na een hoop zenuwen te hebben opgebouwd, kregen we het slechte nieuws dat het te bewolkt was, dus ging het niet door helaas. Volgens het weerbericht zou het ook niet beter worden de komende dagen, het weer in Lake Wanaka was iets beter, dus gingen we daarheen. Het weer in Queenstown was ook niet goed, in Lake Wanaka was ook nog niks zeker. We sprongen in de auto en reden direct naar Lake Wanaka, hier kregen we te horen dat het weer net goed genoeg was om te gaan. Niet veel later werden we in strakke pakjes gehesen en stegen we op. Wij hadden een pakket genomen met foto’s en video’s. Dit houd in dat een soloparachutist met ons mee sprong. Na ongeveer 20 minuten in en spiraal omhoog te hebben gevolgen, bereikte we 150000ft. De deur ging open, en de eerste mensen vielen eruit. Uiteindelijk was ik aan de beurt, we schoven naar de uitgang, benen buitenboord, handen op het harnas, in de valpositie en gaan. De fotograaf hing half uit het vliegtuig om de foto’s te maken, nog even lachen en toen vielen we met een rotgang richting de grond. De eerste 60 seconden waren ongelooflijk gaaf en heftig, een lange vrije val met uitzichten over de bergen, velden, stadje en vele meren en rivieren. Een uitzicht om nooit te vergeten. Na 60 seconden ging de parachute open en vlogen we nog een paar minuten voordat de landing werd ingezet. Wat was dit gaaf en spannend! Wat een kick! Eenmaal veilig aan de grond was het nog even nagenieten, voordat we weer verder reden.

Met een overdosis aan adrenaline, vervolgden we onze weg naar het bruisende Queenstown. We sliepen in een enorm groot hostel. Dezelfde avond kwamen we weer bekenden tegen, een Nederlander en Engelse die we eerder in Wellington hadden ontmoet. De Engelse gast werkte in dit hostel als ´entertainer´ bij de pubcrawls.

De volgende dag stond in het teken van nog meer adrenaline, een ´bungy jump en the worlds biggest swing´. We werden met de bus opgehaald en de zenuwen begonnen toe te slaan. Het eerste wat we deden was de bungy jump, een sprong van 134 meter, vanaf een platform tussen de bergen in. Damn wat is dat eng. We kregen een harnas en werden vastgemaakt aan het koord, strompelend naar de duikplank zag je de afgrond dichterbij komen. Voor zoiets ben je nooit klaar genoeg, dus gewoon springen is de best oplossing. Het moment van springen gaat er geen enkele gedachten door je heen, na een fractie van een seconden merk je dat je valt en begin je te schreeuwen. Na de val werd je omhoog gehesen en kon je eindelijk echt genieten van het prachtige uitzicht. Wat een kick.

Daarna kwam de swing, een vrije val 70 meter gevolgd door een 300 meter lange swing. Iedereen kreeg weer een harnas aan. Je kan zelfs kiezen hoe eng je het voor jezelf wilt maken, achterste voren onderste boven, alles kan. Een normale swing vond ik goed genoeg. Ondanks de adrenaline van de bungy begonnen de zenuwen weer te komen. Je werd vast gemaakt aan beide kanten van het harnas en vanaf het platform gehesen. Nog een foto moment boven, links en rechts. Die vent die op de knop mag drukken heeft het mooiste baantje ter wereld. Nog een foto en dan onverwachts de vrije val. Tijdens de 300 meter swing kon je nog van het mooie uitzicht genieten, met rotgang komt de berg aan de overkant ineens dichterbij. Wat is dit gaaf, weer een enorme kick, ´I Am Alive! De bungy is bij verre enger dan de swing en de skydive.

Het laatste wat we vandaag deden was de pubcrawl met andere hostelgangers. We gingen allerlei pubs af, ook een ice bar. Dit was een bar waar iedereen een dikke jas en handschoenen kreeg. Binnen in de bar was alles van ijs, de tafels, stoelen, beelden en zelfs de drank glazen. Na een half uurtje moesten we al weer verder. Het was een leuke avond en een hoop nieuwe mensen ontmoet, enorm gezellig.

De volgende dag reden we door naar ´Lake Manapouri´een dorpje op paar uur rijden van Milford Sound. Grotendeel van de dag waren we alle 3 behoorlijk brak van de voorgaande avond. Na een vermoeiende autorit kwamen we aan bij ons verblijf. Het was een camping voornamelijk voor campers en campervans, er was ook een dorm kamer met 6 bedden. Als arme backpacker kozen wij uiteraard hier voor. Het was een oud hutje achter op het kampeerterrein, met een klein kacheltje, 1 stopcontact en 1 lampje. Heel eenvoudig en armoedig, daar hebben we ook voor betaald. Weer een ervaring rijker. Helaas regende het er behoorlijk dus laste we een ´powernap´ in, dat doet een mens goed. Later op de avond heb ik nog een stukje langs het meer gelopen.

Na een nacht in het hutje te hebben geslapen, reden we verder naar het spectaculaire Milford Sound. Eenmaal aangekomen in het afgelegen dorpje, kochten we een bootticket om door het enorme meer, dat uiteindelijk in de zee eindigde, te varen. Wij hadden geluk met het weer op het moment dat onze boot vertrok, stopte het met regen en brak de zon door. We vaarden in een klein bootje dicht langs de kant van de berg, met waanzinnig mooi uitzicht over de, met ijs bedekte, bergen en het heldere blauwe water. Omdat de boot zo klein was, vaarden de kapitein onze direct onder een waterval, gelukkig is een GoPro waterdicht. Verder zagen we dolfijnen, pinguïns en zeehonden. Een waanzinnig mooie cruise met een hoop te zien.

Na de cruise reden we weer terug naar ons prachtige hutje, na wat te eten, drinken en een slechte film gingen we slapen.

De volgende ochtend vervolgden we onze reis naar Mount Cook, een prachtig natuurgebied aan de andere kant van Franz Josef. Onderweg richting Mount Cook, reed onze grote vriend Joep, ietsjes te hard langs meneer de agent, die aan de andere kant van de weg stond te niksen. Helaas een boete maar wel een foto van de politie auto, dat dan weer wel. Het dorpje waar we heen rijden lag ver van de beschaving, in een prachtig vallei, met direct uitzicht op de besneeuwde bergen. Het was weer een stuk rijden dus veel hebben we niet meer gedaan vandaag. Na een pizza, bier en een potje pool tegen twee Kiwi´s, gingen we slapen.

De reden dat we hier waren was om te lopen, dus dat moest dan ook gebeuren. De route die wij deden bracht ons op een fantastisch mooi uitkijk punt. De route omhoog was zwaar en steil. Na de tocht door Tongariro National Park dacht ik dat ik wel een beetje een conditie had, dit viel vies tegen. Na een uitputtende tocht omhoog, met alleen maar trappen, kwamen we eindelijk bij het uitkijkpunt. Na een paar lawines te hebben gezien en te hebben gegeten liepen we weer omlaag. Dit ging gelukkig een stuk sneller. De volgende tocht begon onderaan de berg en ging naar ´Hooker Valley´, een makkelijke route zonder veel hoogteverschil. Onderweg moesten we over 3 enorm grote touwbruggen om uiteindelijk bij een meer uit te komen, mooi uitzicht maar niet heel bijzonder. De rest van de avond niet veel gedaan, drankje en potje pool.

De volgende halte was ´Lake Takepo´. Ongeveer 2 uur rijden vanaf Mount Cook. Onze reis in Nieuw-Zeeland is bijna afgelopen, Lake Takepo zal het laatste zijn wat we met zijn drieën zouden doen. Het meer zelf was niet zo heel bijzonder, maar hetgeen waarvoor we kwamen wel. In Lake Takepo lag het luxe ´hot springs´, een resort met zwembaden van 36 tot 40 graden, sauna en een stoombad. De zwembaden zijn buiten met uitzicht op de bergen en het meer. De rest van de middag wisselden we af tussen sauna, stoombad en de baden. Lekker ontspannend dagje zo. Aangezien dit onze laatste avond met zijn alle was, besloten we een uitgebreid laatste avondmaal te nuttigen. Een gevulde kip, aardappeltjes, goed glas wijn en om het goed af te sluiten chocolade ijs. Weer een geslaagde dag in het prachtige Nieuw-Zeeland.

De volgende dag reden we door naar het slaperige Christchurch, hier scheiden onze wegen. Christchurch is een stad dat een aantal jaar geleden werd getroffen door een aardbeving, grote verwoestingen en de stad was nog volop in de wederopbouw. Ondanks al de schade proberen de bewoners er het best van te maken, gekleurde zeecontainers dat dienden als stadscentrum met winkels en eet kraampjes. Na wat te hebben gegeten namen we afscheid van goede vriend Joep, aan alles komt een einde, bedankt Joep het was geweldig.

De avond brachten we door in een gevangeniscel, ongetwijfeld het raarste hostel waar ik ooit ben geweest. Het is dus een oud gevangenis dat is omgebouwd tot modern hostel. De bedden staan in cellen en de eettafels in het gangpad tussen de celblokken in. Alles was witgeschilderd iets te nieuw voor een gevangenis, maar leuk om te hebben meegemaakt.

De volgende ochtend brachten we onze race auto terug en gingen we naar de luchthaven. Het was weer een lange dag, 3 vluchten, Christchurch - Auckland, Auckland - Sydney en van Sydney naar Cairns. Helaas is dit het einde van het geweldige Nieuw-Zeeland avontuur, enorm veel geweldige mensen ontmoet, leuke en gekke dingen gedaan, Nieuw-Zeeland je was fantastisch en tot snel!

Volgende Halte Australië! Inmiddels zit ik al 3 weken in Aussie, maar dat voor later!